Meine Frage:
Warum steht eigentlich in den meisten Grammatiken bei den Stammformen der Verben das seltene, indeklinable Supin, wenn man es genau nimmt?
Konkret: Warum z.B. nimmt man das Supin, das mit dem PPP Neutr. Sing. formal zufällig identisch ist, und nicht lieber den Nom.Sing.Mask., bei dem man die Deklinierbarkeit sofort erkennt.
Mir ist schon klar, dass das in der Schule als PPP "verkauft" wird, was aber nicht korrekt ist.
Macht man das vllt. deshalb so, weil das Supin so selten vorkommt und, wie ich neulich las, im Grammatikunterricht z.T. gar nicht mehr behandelt wird, sondern, wenn es bei der Lektüre auftaucht,nur noch kurz angesprochen oder im Kommentar erläutert wird.
PS:
Scitis me Supini amantissimum esse, id mihi maxime cordi esse eoque quam saepisse uti solere.
Supino sublato linguam Latinam "pauperiorem" redditum iri mihi persuasi. In illa re grammatica quidem ego quoque summo cum dolore animoque vehementissime resistente PPP generis masculini Supino praeferrem ad quandam perturbationem vitandam.