[220] Quis enim umquam orator magnus et gravis, cum iratum adversario iudicem facere vellet, haesitavit ob eam causam, quod nesciret, quid esset iracundia, fervorne mentis an cupiditas puniendi doloris? Quis, cum ceteros animorum motus aut iudicibus aut populo dicendo miscere atque agitare vellet, ea dixit, quae a philosophis dici solent? Qui partim omnino motus negant in animis ullos esse debere, quique eos in iudicum mentibus concitent, scelus eos nefarium facere; partim, qui tolerabiliores volunt esse et ad veritatem vitae propius accedere, permediocris ac potius levis motus debere esse dicunt.
equidem isto loco non dubativeram, quin Cicero quosdam philosphos ea proferre velle sentiat, quae facilius eis, qui legerent, placerent ("leichter zu schlucken"). magister autem noster ne minime quidem dubitat, quin illi philophi ad tolerandum proniores sind ("duldsamer"), sensu activo. dixit enim a philosophis antiquis alienissimum esse ea, quae dicenda haberent, ad gustum eorum, qui legerent, referre. vos quid iudicatis, sodales? vobisne quoque res tam certa, tam non dubia videtur?
bene valete!