αʹ Ἰουλιανὸς ὠῬωμαϊϰὸς ÎšÎ±á¿–ÏƒÎ±Ï Ï†Ï…Î³á½¼Î½ Ï€Ïὸς Μίνων τὸν τῆς ΚÏήτης βασιλÎá¾± λÎγει ὅτι·
βʹ „Ὦ Μίνως υἱὲ τοῦ Διός, οἱ ΧÏῑστιᾱνοὶ τῆς Ῥώμης ἄÏχουσιν, οἳ ϑεÏαπεÏουσι τὸν μὲν Ἰουδαῖον Ï„Îϰτονα, οá½Ï°Îτι δὲ τοὺς á¼Î½ ὈλÏμπῳ ϑεοÏÏ‚, ϰαὶ Ï„á½° ἱεÏá½° Ï„á½° τοῦ Διὸς ϰατÎστÏεψαν.
γʹ Ἐμὲ δὲ νομίζουσιν ἀποστάτην.
δʹ Πολεμήσωμεν δὴ τοÏτοις τοῖς ὑβÏισταῖς, οἳ ὀλιγωÏοῦσι τῶν ἀληϑῶν ϑεῶν.“
εʹ Ὁ δὲ Μίνως τοὺς φιλοσόφους ἀμφὶ τὸν Ï‘Ïόνον συλλÎγει ϰαὶ ϰηÏÏττει·
ςʹ „Ἀποδείξατε Ï„á½°Ï‚ γνώμᾱς ὑμῶν, ὦ φιλόσοφοι, ϰαὶ συμβουλεÏσατε, á½… τι δεῖ Ï€Ïάττειν πεÏὶ τοὺς ΧÏῑστιᾱνοÏÏ‚.“